“Serce z kamienia”
A gdyby tak,
Kwitnącej róż krzyk,
Rozkoszą nie pachniała,
Co byś wtedy zrobiła miła,
Czy byś to piękno porzuciła?
Z pamięci wyrzuciła?
A gdyby skowronka śpiew,
Nie budził już miłości zew,
To byś skwer opuściła?
Co byś zrobiła moja miła?
A jakbym przestał wyznawać ci miłość,
Czy skreśliła byś naszą przyszłość?
Gdybym cię miał za codzienność,
Ale nadal wyznawał wierność,
To czy twe serce skuło by się lodem,
Czy wtedy zostawiłabyś mnie z uśmiechem?
Jak bym miał leczyć po tobie serce złamane,
W fali żalu po tobie pogrzebane,
Jaką mam pewność że mnie nie opuścisz,
Że mej miłości nigdy nie porzucisz,
W milczeniu patrzę w twe oczy radosne,
Pamiętam tę chwilę gdy cię poznałem na wiosnę,
Lecz w sercu płomyczek zazdrości,
Nie pozwala w pełni zakwitnąć miłości,
Bo nic tak ciebie nie upiększa,
Jak zazdrość coraz większa,
Więc czemu mnie nie pilnujesz,
Mych wyjść nie kontrolujesz,
Aż tak mi ufasz kochana,
Czy moja pozycja już jest przegrana?
Miłość mi wątpić nie pozwala,
Lecz dla zazdrości przechyla się szala,
Więc mnie nigdy nie opuszczaj,
Złych myśli mi nie dopuszczaj,
Mów mi że mnie kochasz,
I że gdy znikam szlochasz,
Bo inaczej mogę nie wytrzymać zazdrości,
Co będzie końcem naszej miłości,
Trzymaj mnie w swych objęciach,
Jak na z wakacji zdjęciach.
Autor: A.A.
“Królestwo podzielone”
W baśniowej krainie,
Gdzie czas wolniej płynie,
Żyli dwaj królowie,
Tylko z miłością w głowie,
Jeden do prostaczki,
Co na targu sprzedawała kaczki,
Drugi zaś do szlachcianki,
Co drogie miała zachcianki,
Królestwo postanowili podzielić,
I każdy ze swą wybranką się ożenić,
I tak minęły długie lata,
Nim jeden spotkał drugiego brata,
Zaczęli opowiadać o swoich miłościach,
Jak to obaj byli na jednym przyjęciu w gościach,
Obaj doskonale się bawili,
Choć siebie nie zobaczyli,
I o dniach co im płyną przyjemnie,
Ze swoimi wybrankami wzajemnie,
Lecz gdy wieczór się ku końcowi zbliżał,
Brat od szlachcianki drugiemu wyznał,
Że jej harce i swawole skarbiec opróżniły,
I bez grosza zostawiły,
Nic jej jeszcze nie powiedział,
Bo jak nie wiedział,
Brat mu na to rzecze spokojnie,
Że w miłości jak na wojnie,
Przeciwności razem pokonają,
I na pewno się dogadają,
Rozstali się o zmierzchu,
Każdy do zamku wrócił na wierzchu,
Minęło miesięcy niewiele,
Spotkali się ponownie bratni przyjaciele,
Jeden w miłości nadal pływający,
Drugi w rozpaczy tonący,
Żali się bratu że go zostawiła,
Gdy jej oświadczył że biedny to go porzuciła,
I niezwłocznie wróciła do rodziny,
Od tamtego czasu odlicza godziny,
Jak widać pieniądze nie kupują miłości,
Tylko żądze i prawo do fizyczności.
Autor: A.A.
„List z zaświatów„
Drodzy Bliscy!
Stoicie tu wszyscy przy zimnym kamieniu,
patrząc na ogień płonący.
Lecz ja chcę byście żyli w zapomnieniu,
o bólu mego odejścia palącym.
Mnie już nie potrzeba ognia i kwiatów,
rozgrzewa mnie tylko na Was patrzenie.
Bo obserwuję Was bacznie z zaświatów
I staram się by me nauki nie poszły w zapomnienie.
Żyjcie uczciwie i zgodnie z sumieniem,
bo to jest chyba w życiu wartością,
że można ukoić czyjeś cierpienie,
samym uśmiechem i życzliwością.
Dlatego nie patrzcie w ten zimny kamień,
on jest tylko życia pamiątką i trudem.
Lecz miejcie odwagę na nogi stanąć
i zmierzyć się z życia cudem.
Nie bójcie się uczuć swoich,
chociaż czasem to mocno zaboli.
Ludzie się boją wszystkiego,
miłość i przyjaźń daje siłę do maszerowania raźniej.
Strach rodzi złość, co rodzi krzywdę bliźniego.
Więc ufajcie ludziom i dbajcie o przyjaźnie,
bo one ciągłej uwagi potrzebują.
Ale ludzie potrafią ranić,
więc dbajcie tylko o te, które na to zasługują.
Nie jesteście sami!
Chwile słabości ma każdy lecz wiedzcie, że jesteście kochani!
Jesteście silniejsi, mądrzejsi, odważniejsi niż Wam się wydaje!
Nie mogę być osobiście z Wami
Lecz pamiętajcie: ktoś Was zawsze wspiera i po Waszej stronie staje!
autor: kiciakamyk
