“Szlak życia”
W milczeniu odchodzą zbawieni,
Z krzykiem upadają potępieni,
W ciszy idziemy ścieżką przeznaczenia,
Przez czas który świat zmienia,
Z krzykiem do życia przychodzimy,
Na szlak z którego nie zawrócimy,
Pokorni przez świat idziemy,
Przy ołtarzach na chwile przystaniemy,
W ciszy kroczymy przez szlak,
Który przetarł nasz brat,
Patrzymy w przyszłość nadziei pełni,
Pamiętając przeszłość przerażeni,
A gdy nas spotka koniec nieubłagany,
Spojrzymy przez ramię milczący,
Na ścieżkę pokonaną,
Wcześniej nie zbadaną,
I tylko serce raz ostatni zabije,
I dusza na widok zawyje,
Los nasz będzie przesądzony,
Wkład w świat oceniony,
W milczeniu odchodzą zbawieni,
Z krzykiem upadają potępieni.
Autor: A.A.
Pożółkłe liście podmuch wzbija z ziemi w powietrze,
Tańczą z gałęziami drzew kołyszącymi się na wietrze,
Ulatują wysoko w górę, niemal suną po niebie,
Po długiej zimie znów mogą być razem, blisko siebie.
A kiedy wiatr ustaje, drzewa znów są nagle, bez liści,
Lecz wkrótce wiosna zawita i zielony sen nam się ziści.
Autor: T.
Pani Wiosna na dobre się u nas rozgościła,
Możemy się przekonać jaka drzemie w niej siła.
Natura budząc się do życia ospale ziewa,
Słonko na niebie nam coraz mocniej przygrzewa.
Gdzie nie spojrzeć, wszystko wokół się zieleni,
A każdy zakątek w kwietny bukiet się zmieni.
Autor: T.
Powiew ciepłego powietrza, pierwsze tchnienie wiosny,
Buzie w słonku ogrzewamy, pojawią się uśmiech radosny,
Czapki rzucamy w kąt, wiatr przeczesuje nam włosy,
Wszechobecny zapach kwiatów pieści nasze nosy.
Trawa się zieleni, po ciężkiej zimie odżywa,
Wszelka jej pozostałość z ostatnim śniegiem spływa.
Autor: T.